„Kryzys i odrodzenie. Tradycyjna liturgia łacińska a odnowa Kościoła”

motto:
Niedźwiedź wpadłszy do domu wrzasnął: - Leokadio!
Coś się chyba zmieniło, włącz no prędko radio!
(Andrzej Waligórski, Bajeczki babci Pimpusiowej)

kilka cytatów:

Słowo „teatralność” odnosi się do obecnej w nowym rycie tendencji, aby kłaść nacisk na kapłana jako mówcę i performera z dużą tolerancją dla improwizowanych wypowiedzi i dowolnej postawy ciała (...)
Badania nad nową liturgią prowadzone przez czołowych teologów takich jak Aidan Nichols, Lauren Pristas czy Jonathan Robinson, opierających się z kolei na pracy wcześniejszych krytyków takich jak Klaus Gamber, potwierdziły głęboki i wszechobecny wpływ teorii oświeceniowych na członków i współpracowników Consilium, którzy tworzyli zespół opracowujący nowe księgi liturgiczne. Nie jest zaskoczeniem, że liturgia osadzona w tym oświeceniowym kontekście, który podkreśla udział ludu, a jednocześnie zachęca kapłana, by stał się przewodniczącym czy prezydentem tej „republiki”, i w którym uprawia się charakterystyczny kult gwiazd. Nie brak też odniesienia do polityki, która w nowożytności nie jest już polem moralnego działania, lecz raczej niemoralnego aktorzenia. Przewodniczący czy prezydent znajduje się w centrum uwagi i działając, i reagując, musi to brać pod uwagę; jak nigdy przedtem jest tym, który rządzi – świętym politykierem. (...)
W nowej formie Mszy (...) Po pierwsze uznaje się za pewnik, że każdy w pełni nadaje się do wypełniania wszelkich zadań we wszystkich okolicznościach, że każdy jest „ekspertem”, skoro poza nielicznymi i przelotnymi wzmiankami („agnoscamus peccata nostra, ut apti simus ad sacra mysteria celebranda […]; „Domine, non sum dignus” odmawiane tylko raz) prawie nie wspomina się o grzechu i pokucie. Mszał mógłby być (a czasami jest) czytany przez kogokolwiek; rubryki, które miały być „uproszczone”, w rzeczywistości są nieadekwatne i niepewne, tworząc liczne okazje dla celebransa, by mógł eksponować siebie, okraszać Mszę osobistymi uwagami; liturgiczne szaty, sprzęty oraz architektura tylko za tym podążają w swoistym crescendo banału. (...)

cytaty za:
http://blog.tyniec.com.pl/niemoralne-aktorzenie-teatralnosc-i-dezorientacja-w-liturgii-posoborowej/