Kiedy i w jaki sposób odwoływać się do penitencjarii apostolskiej?

Obowiązkowa lektura dla kapłanów, a i wiernym poczytać nie zaszkodzi. Z dokumentu przebija "Benedyktyzm Szesnastyzm". Ciekawe, czy katowicka kuria odważyłaby się to opublikować DZISIAJ, w czasach propagandy radości i miłości?


Z radością prezentuję publikację zatytułowaną: «Kiedy i jak odwoływać się do Penitencjarii Apostolskiej» autorstwa ks. Carlosa Enciny Commentza, urzędnika tejże Penitencjarii.
Pomimo swej długiej historii Trybunał Penitencjarii Apostolskiej jest instytucjąsłabo znaną i to nawet w samym środowisku kościelnym. W przeważającej mierze natura jego działalności skupiona jest wokół sakramentu pokuty i pewnych szczególnych przypadków «forum wewnętrznego».
Broszurka, którą dziś prezentujemy, wypełnia swoistą lukę, z którą do tej pory spotykali się ci, którzy interesują się działalnością Stolicy Apostolskiej. Jest zatem zrozumiałym, jak użyteczną może być ta publikacja. Warto także podkreślić, że autor prezentuje tę Dykasterię językiem prostego dialogu, językiem dla wszystkich zrozumiałym. Podstawową funkcją Trybunału jest bycie narzędziem miłosierdzia Bożego w odniesieniu do przypadków sumienia, które z racji ich ciężkości są zarezerwowane Stolicy Apostolskiej.
Jest jasnym, że praca Penitencjarii Apostolskiej – praca cicha i niezmiernie dyskretna – ma na celu pomoc duszom zranionym przez grzech, a równocześnie decydującym się na zmianę drogi życia, w osiągnięciu przebaczenia Boga i Jego miłosierdzia, czyli de facto przywrócenia im nowego życia pełnego ufności i nadziei.

Życzymy tym stronicom jak najszerszego ich rozpowszechnienia.

+Fortunato kard. Baldelli
Penitencjarz Większy


Niewielu wiernych świeckich, ale też i niewielu kapłanów w dzisiejszym świecie wie, czym jest Penitencjaria Apostolska, jakie są jej kompetencje, kiedy należy się do niej odnieść i w jaki konkretnie sposób to uczynić. Z tych też racji publikujemy ten krótki tekst, zredagowany w schemacie pytań i odpowiedzi. Czytelnik, który
nie jest specjalistą w zakresie prawa kanonicznego, może zatem w prosty i zrozumiały sposób posiąść dostateczną wiedzę dotyczącą Penitencjarii Apostolskiej i jej funkcji. Warto przy tym podkreślić, że jest ona najstarszą spośród dykasterii Kurii Rzymskiej i że podejmuje zadania związane bezpośrednio z salus animarum.
Na kim spoczywa odpowiedzialność za tak słabą wiedzę dotyczącą Penitencjarii
Apostolskiej i jej funkcji?
Nie jest łatwo udzielić odpowiedzi na to pytanie. Jest wielce prawdopodobnym, że przyczyna może znajdować się w ogólnie słabej znajomości prawa kanonicznego lub w niedostatecznym propagowaniu informacji dotyczących kompetencji poszczególnych dykasterii Kurii Rzymskiej.
W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych ubiegłego wieku (!!! - D.) prawo kanoniczne nie cieszyło się nazbyt wielkim uznaniem (!!! - D.), gdyż panowała we wspomnianych dekadach tendencja, którą nazywano zazwyczaj «antyjurydyzmem». Ten sposób myślenia widział prawo kanoniczne jako coś przeciwnego samej istocie Kościoła. Prawo kanoniczne było pojmowane jako coś przeciwnego z jednej strony «cnocie miłości», a z drugiej strony jako rzecz «mało pastoralna». Kościołowi – zdaniem antyjurydystów - powinna wystarczyć Ewangelia i «Prawo Miłości». Prawo zaś jest cechą właściwą dla społeczności świeckich oraz rzeczywistością słabo oddającą rozumienie natury Kościoła.
Uchylając się od deprymacji, a nawet całkowitego odrzucenia prawa kanonicznego, właściwym jest z pewnością poszukiwanie adekwatnego rozumienia natury prawa w Kościele. Prawo kanoniczne nie jest bowiem jedynie zestawem obowiązujących w Kościele norm pozytywnych, ale czymś znacznie więcej. Bardziej adekwatna definicja prawa kanonicznego mówi o tym, że wskazuje ono na to, «co jest słuszne
w Kościele». Innymi słowy, prawo kanoniczne wskazuje na to, czego oczekuje się od wiernych we wspólnocie Kościoła, co powinni oni uznać, by móc to następnie wedle miary słuszności oddać także innym. A zatem istnienie prawa w Kościele umożliwia mu praktykowanie aktów sprawiedliwości. Sprawiedliwość zaś zawiera w sobie ideę oddania każdemu tego, co mu się należy...


Pełny tekst w Wiadomościach Archidiecezjalnych, Katowice styczeń 2013, s. 38n