z cyklu: zapomniani ojcowie soborowi

Salomão Barbosa Ferraz
biskup tytularny Eleutherna

Urodził się 18 lutego 1880 r. jako syn pastora prezbiteriańskiego. Po ukończeniu gimnazjum Colégio Camargo wstąpił do prezbiteriańskiego seminarium duchownego i odbył studia teologiczne. W 1902 r. został pastorem "kościoła" prezbiteriańskiego w Brazylii (IPB) i ożenił się. W 1916 r. na kongresie prezbiteriańskim w Panamie przedstawił pogląd o potrzebie wzajemnego uznawania chrztu przez Kościoły ewangelickie i Kościoły "katolickie" (których w Brazyli działało kilkanaście). W 1917 r. odszedł z "kościoła" prezbiteriańskiego i 1 marca przeszedł na anglikanizm. W latach 1917-1935 był "duchownym" Anglikańskiego "Kościoła" Episkopalnego w Brazylii (IEAB). W 1928 r. założył "zgromadzenie zakonne" Zakon Świętego Andrzeja, którego zadaniem było umacnianie w wiernych cnót zawartych w Ewangelii. W tym też czasie zaczął wyznawać poglądy anglokatolickie i wprowadzać w tym duchu zmiany w sprawowanych przez siebie nabożeństwach. Wywołał tym spór z lokalnym "biskupem" episkopalnym. W 1936 r. po nieporozumieniach i zarzutach o łamanie kanonów wiary anglikańskiej odszedł z "kościoła" anglikańskiego. Pozbawiony pensji duchownego i mając na utrzymaniu rodzinę rozpoczął pracę zarobkową jako dyrektor biblioteki publicznej. Wspólnie ze swoimi sympatykami założył własną, nową denominację – Wolny "Kościół" Katolicki (ICL). Podczas pierwszego kongresu "kościoła" w 1936 r. został wybrany "biskupem" elektem i zobligowany przez synod do przyjęcia "sakry". Podjął starania o otrzymanie święceń biskupich z rąk europejskich biskupów starokatolickich. Początkowo nawiązał korespondencję z biskupem polskokatolickim, Janem Perkowskim. Wyjazd do Polski w 1939 r. uniemożliwił mu jednak wybuch II wojny światowej. Następnie zwrócił się do Kościoła Starokatolickiego w Holandii. Otrzymał osobiste zaproszenie od arcybiskupa Utrechtu Andreasa Rinkela. Zajęcie Holandii w 1940 r. przez wojska niemieckie spowodowało, że nie przyjechał do Utrechtu. W 1945 roku po wieloletnich staraniach u różnych biskupów o przyjęcie święceń nawiązał ostatecznie współpracę ze schizmatyckim biskupem Karolem Duarte Costa, późniejszym "świętym" ICAB. Z jego rąk otrzymał najpierw święcenia prezbiteriatu, a miesiąc później - episkopatu. W latach 1945-1958 pełnił funkcję biskupa Brazylijskiego Katolickiego Kościoła Apostolskiego (ICAB). Uczestniczył w organizowaniu struktur diecezjalnych, parafialnych i misyjnych tej wspólnoty na terenie Brazylii. W 1951 r. konsekrował biskupem Manoela Ceia Laranjeira, późniejszego pierwszego patriarchę Niezależnego Katolickiego Kościoła Apostolskiego (ICAI). Bp Salomão Barbosa Ferraz będąc biskupem Brazylijskiego Katolickiego Kościoła Apostolskiego odczuwał potrzebę intensywnej działalności na rzecz ekumenizmu i jedności Kościołów. Postulował o kodyfikację jednolitej dla wszystkich wyznań doktryny chrześcijańskiej, ujednolicenia kultu i obrzędów mszy. W 1958 r. widząc w wyborze Jana XIII nadzieję na wielkie zmiany w Kościele katolickim, rozpoczął dialog z hierarchami rzymskokatolickimi. W niedługim czasie po nawiązaniu rozmów z Rzymem zgłosił chęć przejścia do Kościoła rzymskokatolickiego. 8 grudnia 1959 r. w obecności kardynała Carlosa de Vasconcellos Motta złożył publicznie katolickie wyznanie wiary. Stolica Apostolska uznała ważność jego święceń i pozwoliła mu na pracę duszpasterską w archidiecezji Sao Paulo w charakterze przełożonego Zakonu Świętego Andrzeja, którego członkowie mieli przejść na katolicyzm. 25 marca 1960 r. Salomão Barbosa Ferraz spotkał się osobiście z papieżem Janem XXIII. Podczas audiencji otrzymał ogólne wytyczne dotyczące jego roli w Kościele katolickim i dalszej posługi biskupiej. Przewidziano dla niego rolę emisariusza watykańskiego pracującego w Ameryce Łacińskiej na rzecz przyciągnięcia z powrotem do jedności z Rzymem różnych wspólnot katolickich, które stały się na przestrzeni lat niezależne i popadły w schizmę ze Stolicą Apostolską. W latach 1962-1965 brał udział w czterech sesjach Soboru Watykańskiego II. Uczestniczył w dyskusjach na temat wprowadzenia języków narodowych do liturgii oraz ekumenizmu i unii Kościołów. 10 maja 1963 r. papież Jan XXIII mianował Salomão Barbosa Ferraza biskupem tytularnym Eleutherna. Podczas obrad Soboru umiera jego żona, z którą miał siedmioro dzieci. Bp Barbosa Ferraz umiera w 1969 r. nie doczekawszy wdrożenia NOM-u. (cytaty za Wikipedią)

A co się stało z Zakonem Świętego Andrzeja?
Na stronie Centralnego Zjednoczenia Kościołów Katolickich czytamy, że założony przez bpa Ferraza "Zakon Świętego Andrzeja", który zapewnia łączność Zjednoczonych Kościołów Katolickich z "kościołem" Luterańskim i Anglikańskim oraz wyświęca kobiety, od dwóch lat nie działa, gdyż jego ostatni zwierzchnik (nazwiska nie podano) a jednocześniej Biskup ds. Ekumenicznych został zdjęty z urzędu za naruszenie prawa kanonicznego w postaci przejścia do innej denominacji bez zgody synodu Zjednoczenia, ale misie powołaly w międzyczasie Klasztorny Zakon Świętego Sebastiana, który przejął jego obowiązki.

Szalony "ekumenizm". Zmiana denominacji jak rękawiczek na zimę. Zjednoczenie przez podział i mnożenie bytów. Żonaty biskup soborowy z siódemką dzieci... I nadzieje związane z nowym pontyfikatem, które nie okazały się płonne. Strach sę bać.