sobota, 30 stycznia 2010

Napinam śmiało ciało...

Parę lat temu przedstawialiśmy sylwetkę hinduskiego jezuity, o. Saju George Moolamthuruthil. Okazuje się, że ów kapłan przyjechał na występy "ewangelizacyjne" do domu rekolekcyjnego Matki Bożej Słonecznej w Wurzburgu (Niemcy). Jak widać na filmie, występ jezuity chip'n'dales-a paniom się podobał, zajęcia z aerobiku i jogi również. Czterodniowy kurs dla "duszpasterzy" świeckich przebiegał pod hasłem: Napinam ciało - napinam duszę. Kościół katolicki w Niemczech dawno stał się jednym z wielu przedsiębiorstw Zjednoczenia Przemysłu Rozrywkowego. Oto relacja filmowa filii ZPR o wdzięcznej nazwie "Diecezja Wurzburg"

Architektura i liturgia

,,Trzeba powiedzieć, że to, co spotykamy w większości naszych świątyń, ani nie wynika z ducha, o którym mówimy, ani tego ducha nie budzi. Najczęściej budynki kościelne machinalnie, nieudolnie i bez głębszego zrozumienia powielają modele z przeszłości. Skopiowane powierzchownie nie robią wrażenia stworzonych po to, by wcielać życie wytryskujące z wnętrza wspólnoty, które mają chronić. Także silenie się na „nowoczesność” zbyt często jest tylko adaptacją „na potrzeby Kościoła” jakiegoś rodzaju współczesnego budownictwa świeckiego – sal konferencyjnych, klas szkolnych albo kinowych, zaopatrzonego co najwyżej w „charakterystyczny” motyw zapożyczony z konstrukcji w dawnym stylu, uznawanych za bardziej „tradycyjne”. Kiedy mamy okazję podziwiać kościoły, które udało się zaadaptować lub zbudować w taki sposób, że rzeczywiście chronią ducha liturgii chrześcijańskiej albo lepiej – że zachowują jej świeżość i moc działania, widzimy, jak ważna jest nie tyle dowolna seria niezależnych detali, umieszczonych obok siebie, ile nade wszystko dynamiczna relacja scalająca różne punkty celebracji, wcielona w rozmaite elementy i ich spójne połączenie. Z czegoś takiego może wynikać, jak to bywało już w przeszłości, prawie nieograniczona różnorodność form. Jednak żadna z tych form nie będzie miała w sobie mocy ożywiającej, jeżeli będzie tylko zewnętrzną kopią pozbawioną wewnętrznego odniesienia do swojego źródła, skąd czerpie swój głęboki sens. Klucz do genezy form może dać nam tylko historia''

Lous Bouyer (…) ukazał, w jaki sposób chrześcijański dom Boży zachowuje więź z synagogą, i w jaki sposób – dzięki wspólnocie z Jezusem Chrystusem, z Ukrzyżowanym i Zmartwychwstałym – zyskuje walor specyficznego, chrześcijańskiego nowatorstwa, unikając dramatycznych pęknięć. Ów ścisły związek z synagogą, z jej architektonicznym kształtem i liturgiczną formą, nie przeczy zupełnie temu (…), że liturgia chrześcijańska włącza w siebie także świątynię i nie jest jedynie kontynuacją synagogi. Sama synagoga bowiem rozumiała siebie jedynie w odniesieniu do świątyni. Nie była nigdy wyłącznie miejscem nauczania (…), lecz zawsze była zorientowana na obecność Boga.
Józef kard. Ratzinger, Duch liturgii, Poznań 2007
Louis Bouyer
Architektura i liturgia
ISBN 978-83-60569-15-3
Kraków 2009
Format 135x205
112 stron
Cena: 19 zł

Książka do nabycia w dobrych księgarniach


Naszym czytelnikom polecamy również lekturę innej książki o podobnej tematyce: Ugly As Sin: Why They Changed Our Churches from Sacred Places to Meeting Spaces and How We Can Change Them Back Again (Brzydkie jak grzech: Dlaczego nasze świątynie zamieniono na sale konferencyjne i w jaki sposób możemy je na powrót odmienić.). Do nabycia również w dobrych księgarniach.

Cyrk w kościele

Pod wodzą ks. Tomasza Eschenbachera, diecezjalnego duszpasterza młodzieży w Würzburgu (Niemcy). Nie wiem, jak Czytelnicy KNO, ale ja bym takiemu duszpasterzowi nie powierzył nawet duszy od żelazka.

czwartek, 28 stycznia 2010

Kolejny kaowiec, który minął się z powołaniem...

Wieści z Góry Kalwarii:

Klimat trudny do powtórzenia, otwarta na zabawę publika i Dariusz Malejonek na scenie – gejzer pozytywnych emocji. Niedzielny koncert Maleo Reggae Rockers w kościele na górce ma szansę stać się u nas kulturalnym wydarzeniem tego roku.

- Cieszę się, że jesteście. Ten koncert jest po to, żebyście zobaczyli, że kościół to nie tylko miejsce modlitwy, ale i radości. To trzeba poczuć – tak kilkusetosobową widownię powitał organizator koncertu, ks. Tomasz Sadłowski. Ze świątyni wyniesiono ławki, pod ogromnym krucyfiksem zawieszono czarną płachtę, by stanowiła tło dla ośmiu muzyków i mnóstwa instrumentów - Jest zimno. Wyłączyliśmy ogrzewania. Jeśli chcecie mieć ciepło, musicie się bujać – zachęcał duszpasterz. Gdy rozległy się głośne brawa dla organizatorów, ksiądz zawołał: Dla Pana Boga też brawo. Bez niego nie byłoby tego koncertu.

(...)

Widzowie powitali Maleo Reggae Rockers piskami. Im bliżej końca koncertu, tym młodzież odważniej reagowała na wszystkie okrzyki rozbujanego Malejonka. Pod jego dyktando z setek gardeł wyrywało się „Jo, jo, jo”, albo „kocham Cię tak samo”. - Góra Kalwaria dobrze krzyczy – Maleo zachęcał publikę, żeby dała z siebie jeszcze więcej. Już przy drugim utworze „Reggaemova” mało kto pamiętał, że na zewnątrz mróz skrzypi pod nogami. Rytmy rodem z Jamajki zawładnęły niemal wszystkimi. Przy „Kochać by żyć, żyć żeby kochać” przez widownie zaczął się przeciskać długi wąż.

W chwilach, gdy nie śpiewał, Malejonek rozmawiał z widzami - A wiecie, że pod ziemią, pod nami leży tutaj człowiek w trumnie sprzed trzystu lat? Niesamowite rzeczy – wypalił nagle.

Gdy migiem minęło półtorej godziny, kapela skończyła ostatni utwór, widownia zagrzmiała: Jeszcze jeden, jeszcze jeden! Malejonek przybił „piątki” z najbliżej stojącymi i wyszedł. Wrócił, gdy wezwanie z widowni nie milkło. Zespół zagrał jeszcze trzy utwory. – Dobra, dobra, skoro jesteście tacy fantastyczni, zapomnimy, że taki dziś mróz i na sam koniec, na przekór zagramy „Sunshine Day” z Afryki.

wtorek, 26 stycznia 2010

...bo odmawiali różaniec w kościele

Jak donosi l'Express, proboszcz wezwał policję, aby usunęła z kościoła wiernych odmawiających Różaniec.

Skrót za Forum Frondy:
...stabilna grupa wiernych od kwietnia 2008 roku prosi biskupa o Mszę odprawianą w klasycznym rycie rzymskim. Od tamtego czasu żadnego odzewu (glanowania każdego księdza chcącego odprawiać w Klasycznym Rycie Rzymskim nie traktuję jako „odezwu”). Wierni przyszli 23 stycznia do świątyni i zaczęli się modlić na różańcu, zaś przed wejściem rozwinęli transparent z hasłem: „prawo do Liturgii Nadzwyczajnej”. Przyszedł zakrystian i kazał się wiernym wynosić, na co usłyszał: modlimy się. Po niedługim czasie przyjechały zatem 3 samochody policyjne i policjanci wyrzucili okupantów ze świątyni, powołując się na zgodę od biskupa by to uczynić.

jak czytamy na naszym forum:

W samym Paryżu jest kilkadziesiąt "stabilnych grup", praktycznie w każdej większej parafii. Tymczasem kuria twierdzi, że nie ma zainteresowania i że potrzeby zostały zaspokojone (ten kit próbowali wcisnąć papieżowi podczas wizyty tydzień temu). Warto wiedzieć, że owo zaspokojenie potrzeb to... dwie msze niedzielne, bo o takich detalach, jak msza w co drugi poniedzialek czy co trzeci czwartek nie wspominam, bo to zazwyczaj izolowane inicjatywy pojedynczych wiernych lub księży. Jedna msza niedzielna o 12.15 została wprowadzona w Ste Jeanne de Chantal, tuż po opublikowaniu motu proprio i jako tako się trzyma: uformowano ministrantów, scholę etc. Druga była w XIV dzielnicy, ale nie w kościele parafialnym tylko w malutkiej kaplicy na peryferiach. Jej sukces i wpływ na parafian były tak duże, że postanowiono ją zarżnąć przenosząc po roku na drugi koniec parafii i zastępując jedną niedzielę w miesiącu novusem po łacinie. Dwóch księży, którzy motu proprio w swych parafiach wprowadzać chcieli - biskup wypieprzył z diecezji: poszli do Tulonu, a gdzież by indziej, a w parafiach proszących o msze odsyła się do tradi-gett czyli dwóch kościołów, gdzie msza jest od 1984/88 roku. Oto "wielkoduszna" odpowiedz kurii: dojedźcie se metrem.
W tym konkretnym wypadku prośba z podpisami wiernych etc. została przedstawiona proboszczowi w kwietniu 2008 roku. Między kwietniem a listopadem trwały rozmowy i pertraktacje, proboszcz najpierw zastrzegł, że nie podobają mu się inicjatorzy i będzie rozmawiać tylko z tymi, którzy znajdą łaskę w jego oczach, ale nie wykluczył udzielenia zgody. Jednak od tamtej pory nie odpowiada na listy ani na telefony i wszelkie próby kontaktu odbijają się od muru milczenia. Ta grupa to jakieś 90 rodzin, których aspiracje jak widać są mniej ważne niż duszpasterstwa rozwodników czy zbiórki pieniężne na marksistowskie organizacje wywrotowe typu CCFP.
Indultowcy postanowili więc sięgnąć po metody terrorystyczne: odmawiają w kościele różaniec. Nic dziwnego, ze proboszcz nasłał na nich policję (trzy autokary ZOMO-wców!). Kto to widział w kościele katolickim odmawiać różaniec...

Zasady traktowania otrzymanej korespondencji

Przypominamy niniejszym naszym P.T. Czytelnikom, że cała otrzymywana przez nas korespondencja pochodząca od anonimów (nie podpisana imieniem i nazwiskiem Nadawcy), ląduje w koszu na śmieci, bez merytorycznego zagłębiania się w treść i bez szans na jakąkolwiek odpowiedź.

Na podpisane imieniem i nazwiskiem e-maile wymagające naszej osobistej odpowiedzi, staramy się odpisywać niezwłocznie, również podpisując się imieniem i nazwiskiem.

Jeśli Nadawca nie dokona zastrzeżenia całości lub części przekazywanych informacji lub swoich danych osobowych do wiadomości Redakcji Kroniki Novus Ordo, rozumiemy, że możemy ich użyć w ewentualnym wpisie opublikowanym na blogu.

Dziekan Kolegium Kardynalskiego ważniejszy od papieża?

Jak donosi omlet, opublikowano "trzy nieznane" listy ś+p Jana Pawła II, a wśród nich list z 15 lutego 1989 r., w którym papież Wojtyła napisał:
Idąc za przykładem Ojca św. Pawła VI oświadczam, że: w przypadku choroby, którą można by uznać za nieuleczalną, długotrwałej, która nie pozwoliłaby mi skutecznie pełnić mojej posługi apostolskiej, bądź w przypadku, gdyby inna poważna i długotrwała trudność była w tym również przeszkodą, zrezygnuję z mego świętego i kanonicznego urzędu, zarówno jako Biskupa Rzymu, jak i Głowy świętego Kościoła katolickiego, na ręce Księdza Kardynała Dziekana Kolegium Kardynalskiego, pozostawiając jemu, wraz z przynajmniej kardynałami stojącymi na czele dykasterii Kurii Rzymskiej oraz Kardynałowi Wikariuszowi Rzymu władzę przyjęcia i wprowadzenia w życie tej mojej dymisji.

Nasi czytelnicy wiedzą doskonale, że jedyną osobą, która ma władzę przyjęcia papieskiej "dymisji" jest nasz Pan Jezus Chrystus.I żadne papieskie oświadczenia, choćby najsolenniejsze, nie są w stanie tego zmienić. I Bogu dzięki.

Apel Jasnogórski w Wigilię Wniebowzięcia NMP

parafia katolicka (?!?!?) w Koniecpolu

Kyrie eleison!


środa, 20 stycznia 2010

Z cyklu - Dzieci Soboru: Michał Kamiński

Pan Michał Kamiński, absolwent teologii katolickiej na Uniwersytecie Śląskim, jest jednym z moderatorów forum dyskusyjnego synkretycznego portalu wiara.pl, którego właścicielem jest Kuria Metropolitalna w Katowicach.

Pan Michał często wypisuje o Kościele różne bzdury, ale niekiedy dotyczą one spraw tak podstawowych, że są warte upamiętnienia w naszej Kronice, na przykład:

...nie trzeba być wybitnym teologiem żeby wiedzieć, że najwyższą władzą w Kościele jest sobór/synod...


Nie jestem wybitnym teologiem, a jedynie zupełnie przeciętnym inżynierem, w dodatku szanującym obowiązujące prawo, więc pewnie dlatego wiem, że:

Kan. 331 - Biskup Kościoła Rzymskiego, w którym trwa urząd udzielony przez Pana samemu Piotrowi, pierwszemu z Apostołów, a który ma być przekazywany jego następcom, jest Głową Kolegium Biskupów, Zastępcą Chrystusa i Pasterzem całego Kościoła tutaj na ziemi. Dlatego, z racji swego urzędu, posiada on najwyższą, pełną, bezpośrednią i powszechną władzę zwyczajną w Kościele, którą może wykonywać zawsze w sposób nieskrępowany.

Kan. 332 -

(...)

§ 2. Gdyby się zdarzyło, że Biskup Rzymski zrzekłby się swego urzędu, to do ważności wymaga się, by zrzeczenie zostało dokonane w sposób wolny i było odpowiednio ujawnione; nie wymaga zaś niczyjego przyjęcia.

Kan. 333 -

§ 1. Na mocy swego urzędu, Biskup Rzymski nie tylko posiada władzę nad całym Kościołem, lecz również otrzymuje nad wszystkimi Kościołami partykularnymi oraz ich zespołami naczelną władzę zwyczajną, przez którą zostaje jednocześnie potwierdzona i umocniona władza własna, zwyczajna i bezpośrednia, jaką posiadają biskupi w kościołach partykularnych powierzonych ich pieczy.

§ 2. W wykonywaniu zadania najwyższego Pasterza Kościoła, Biskup Rzymski jest zawsze złączony wspolnotą z pozostałymi biskupami, a także z całym Kościołem. Jemu jednak przysługuje prawo określania - zgodnie z potrzebami Kościoła - sposobu, indywidualnego lub kolegialnego, wykonywania tego zadania.

§ 3. Przeciwko wyrokowi lub dekretowi Biskupa Rzymskiego nie ma apelacji lub rekursu.

(...)

Kan. 340 - Gdyby się zdarzyło, że w czasie soboru zawakowałaby Stolica Apostolska, na mocy samego prawa sobór zostaje przerwany, dopóki nowy Papież nie nakaże go kontynuować lub rozwiązać.

Kan. 341 -

§ 1. Dekrety soboru powszechnego nie posiadają mocy obowiązującej, dopóki, po zatwierdzeniu ich przez Biskupa Rzymskiego wraz z ojcami soboru, nie zostaną przez niego potwierdzone i na jego polecenie ogłoszone.

(...)

Kan. 1404 - Stolica Piotrowa nie może być sądzona przez nikogo

wtorek, 19 stycznia 2010

ołtarz czy stół, mebel, grat?

z redakcyjnej poczty:

...pragnę zwrócić uwagę na pewną nieścisłość w nazewnictwie: oto rzecz, zazwyczaj w Kronice Novus Ordo nazywana stołem posoborowia, meblem, gratem, staje się "ołtarzem stałym" godnym trwałego przytwierdzenia...

Szanowny Czytelniku,

Jak wynika z definicji, w każdej świątyni musi być Ołtarz STAŁY, czyli trwale złączony z posadzką. W wielu kościołach ołtarze stałe służą dzisiaj jako parapety, na których można ułożyć donice z kwiatami, natomiast Msze święte odprawia się właśnie na stołach, meblach, gratach wstawionych tam prowizorycznie, które można w każdej chwili wynieść. Jest to niezgodne ze stanowiskiem wyrażanym przez Stolicę Apostolską:

The arrangement of the altar "versus populum" is certainly something desirable in the current liturgical legislation. Nonetheless, it is not an absolute value over every other one ... It is more faithful to the liturgical sense in these cases to celebrate at the existing altar with the backs turned to the people than to maintain two altars in the same sanctuary. The principle of the oneness of the altar is theologically more important than the practice to celebrate turned towards the people.

Ustawienie ołtarza tak, aby umożliwiał odprawianie "twarzą do ludu" jest z pewnością czymś pożądanym przez obecne przepisy liturgiczne. Niemniej nie jest to wartość absolutna, ponad wszystkie inne ... Bardziej wierne duchowi liturgii w tych przypadkach [gdy jest już "stary" ołtarz] jest celebrowanie przy istniejącym ołtarzu z plecami zwróconymi ku ludowi niż utrzymywanie dwóch ołtarzy w tym samym prezbiterium. Zasada "jednego ołtarza w prezbiterium" jest teologicznie ważniejsza niż praktyka celebrowania "w kierunku ludu".


Komentarz KKBiDS ad altare, Nr 3.
Cytat za: Pismo urzędowe Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów Notitiae Nr. 29 (1993 r.) s. 249


Dla naszych czytelników zamieszczamy kilka zdjęć instruktażowych, które pozwolą dostrzec różnice między Ołtarzem stałym a stołem / gratem / meblem






Ołtarz stały znikający na rozkaz

IGMR 298. W każdym kościele powinien być ołtarz stały, jasno i trwale wskazujący na Jezusa Chrystusa, który jest żywym kamieniem (por. 1P 2:4; Ef 2:20) (...) Ołtarzem stałym nazywamy ołtarz tak zbudowany, że łączy się ściśle z posadzką i nie może być przesunięty (...)

Prezbiterium Katedry Polowej Wojska Polskiego na codzień wygląda tak:


Niestety, czasami zajdzie potrzeba urządzenia w katedrze imprezy okolicznościowo-rozrywkowej i wtedy pada rozkaz wyniesienia ołtarza stałego do jakiejś graciarni. Ciekawe, czy czyni się to bez jego przesuwania? A może w posadzce jest jakaś zapadnia?





Ośmielam się również zauważyć, że panią konferansjerkę w normalnym, katolickim kraju służba porządkowa katedry przepędziłaby od drzwi z poleceniem zorganizowania sobie odzienia godnego świątyni Bożej. No, ale skoro sam biskup pozwala, to hulaj dusza, choćby pół metra od naszego Pana w tabernakulum...

Prezbiterium czy estrada?

Instrukcja Koncerty w kościołach wydana w 1987 r. przez Kongregację Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, w krótkich, żołnierskich słowach przypomina:

5, (...) kościołów nie można uważać za zwyczajne miejsce publiczne dla wszelkiego rodzaju zgromadzeń. Są to bowiem miejsca święte przeznaczone do sprawowania kultu Bożego. Kościół jest uważany za dom Boży, czyli znak zamieszkania Boga wśród ludzi. Pozostaje on miejscem świętym również wtedy, gdy nie odbywają się w nim obrzędy liturgiczne (...)

po czem wyraźnie zakazuje:

10.e - muzycy i śpiewacy nie powinni występować w prezbiterium. Należy okazywać najwyższy szacunek ołtarzowi, ambonce i sedilli;

jak widać na załączonych obrazkach, instrukcję powyższą (popartą w wielu diecezjach biskupimi dekretami), wielu proboszczów ma tam, gdzie... mieć nie powinno.







Jak widać na załączonym zdjęciu, organizatorzy również i tu nie widzą niczego zdrożnego we wstawianiu do Domu Bożego plakatów z logo sponsorów - Gościa Niedzielnego, Estrady Śląskiej, Radia eM czy Urzędu Miejskiego w Katowicach. Fagociści niemal ocierający zadkami o ołtarz zapewne oddają mu w ten sposób należną cześć.


A to już parafia św. Michała Archanioła w Katowicach. Jak widać i tu oprócz szczelnego wypełnienia prezbiterium, nie obeszło się bez wstawienia plansz - reklamującej Estradę Śląską oraz drugiej z logo Urzędu Miejskiego w Katowicach, którą postawiono przed tabernakulum!!!




Przykro nam to pisać, ale zakaz występów w prezbiterium jest łamany również w samej Archikatedrze Chrystusa Króla w Katowicach. Trudno się więc dziwić proboszczom, skoro nawet "u Szefa" nie traktują tego poważnie. Upadek dyscypliny w Kościele jest przerażający...

poniedziałek, 18 stycznia 2010

Łódź Piotrowa zaklinowana o kościelną balustradę

Czyli "Nowa Estetyka" w parafii Chrystusa Odkupiciela w Rzepinie Drugim. Tylko dlaczego w łodzi stoi Gorbaczow w ornacie?

źródło zdjęć


św. Harland Sanders KFC

Czyli: zapraszamy do reklamy - w katowickiej kaplicy p.w. św. Barbary. KFC - hot, juicy, crunchy, delicious! Oraz stojaczek indyferentystycznej stacji ks. Sowy - religia.tv, Miejmy nadzieję, że niniejszy wpis zostanie rychło wydrukowany i dostarczony na biurko naszego Metropolity, abpa Damiana Zimonia, który - nie wątpimy - wezwie sobie na dywanik księdza proboszcza parafii śś. Jana i Pawła męczenników w katowickim Dębie.

Z redakcyjnej poczty:

Szanowna Redakcjo,

swego czasu rozpisaliście się o dębskiej parafii i tamtejszej kaplicy przy centrum handlowym. W bieżącym roku odbywają się tam koncerty kolędowe, których jednym ze sponsorów jest KFC. Będąc ostatnio na takim koncercie zauważyłem pewną ciekawostkę, mianowicie wywieszony na chórze duży banner reklamowy z logo KFC, który na domiar złego po części zakrywa stacje Drogi Krzyżowej (które swoją drogą po 5 latach od erygowania kaplicy nadal są niekompletne). Przy okazji - portret - "ołtarzyk" Jana Pawła II stoi jak stał, choć trzeba przyznać, że po publikacji artykułu na Waszej stronie zamieniono klęcznik ze świeczkami w taki sposób, że klęcznik nie znajduje się naprzeciw portretu Jana Pawła II, lecz bliżej ołtarza św. Barbary.

Pozdrawiam i życzę jedynie dobrych owoców Waszej działalności.
(personalia i adres internetowy do wiadomości Redakcji)








------------------------------

Aktualizacja 18.01.2010 godz. 13:29

Na adres redakcyjnej poczty otrzymaliśmy list, który niniejszym zamieszczamy:

Drodzy Państwo,

dosć często śledzę Waszą stronę internetową ze względu na bardzo ciekawe treści i właściwe uwagi. Jednak jako organizatora festiwalu "Kolędowanie u św. Barbary" bardzo zaskoczył mnie artykuł o reklamach w czasie koncertu.
Kwestią wyjaśnienia: cykl koncertów "Kolędowanie u św. Barbary" odbywa się już 3 rok z rzędu, w tym roku program jest najbogatszy ( aż 5 koncertów ). Tegoroczni wykonawcy to zespoły zarówno z Katowic, Chorzowa, jak i bardziej odległego Cieszyna. W związku z odległością i mnogością grup, automatycznie wzrastają koszta organizacji, które w tym roku wyniosły
[---][usunięto na żądanie autora listu - Red.] zł. Oczywistym jest, że nikt nie da takich pieniędzy "za nic", jednym sponsorom wystarcza informacja na plakacie, inni wymagają bannera reklamowego.
Pragnę poinformować, że zarówno roll'up Religia.tv, jak i banner reklamowy KFC jest wywieszany bezpośrednio przed koncertem ( ok. pół godziny wcześniej ), natomiast zaraz po jego zakończeniu reklamy są zwijane i chowane.
Niestety, nie znalazłem innego, dostępnego miejsca do wywieszenia banneru KFC. Nie wypada przecież reklamować tej firmy w osi prezbiterium czy w bezpośredniej bliskości ołtarza. Uznaliśmy, razem ze współorganizatorami, że najbardziej korzystnym miejscem będzie balustrada chóru - bez założenia zasłonięcia drogi krzyżowej. W praktyce jednak reklama okazała się kilka centymetrów za długa i nachodzi na stacje.
Przykro mi z powodu takiej sytuacji, jednakże umowy wymagają takiej formy reklamy, która i tak, w porównaniu do pierwszych propozycji firmy KFC, wypada bardzo dobrze.
Jednocześnie uważam, że promocja kultury na najwyższym poziomie w takim miejscu jak kaplica powinna być chwalona, gdyż Kościół przez wieki sprawował mecenat nad szeroko rozumianą sztuką, w co wlicza się zarówno architektura ołtarzy, freski, a także dzieła muzyczne. Kolędy są najbogatszym zbiorem śpiewów religijnych, a jak wiemy, wiele z nich jest zapomnianych. Myślę, że tego typu inicjatywy jak "Kolędowanie u św. Barbary" służą dobrej sprawie, bowiem pokazują się młode zespoły, przekazując ważną treść Bożego Narodzenia w najpiękniejszych wykonaniach.
Łączę wyrazy szacunku i życzę wszystkiego dobrego w Nowym Roku

Karol Jaje
organizator festiwalu "Kolędowanie u św. Barbary"



Rozumiem dobre intencje organizatorów, jednakże chciałbym zauważyć, że kaplica św. Barbary, w której jest zamontowany na stałe ołtarz i tabernakulum z obecnym w nim naszym Panem Jezusem Chrystusem nie jest salą widowiskową, tylko świątynią Boga Żywego. To jest Jego Dom! Dom Boga! W Domu Bożym nie przystoi umieszczać jakichkolwiek komercyjnych reklam, choćby sponsorzy płacili krocie! Cel nie może uświęcać środków! Pieniądze zyskane w sposób niegodziwy nigdy nie posłużą Chwale Bożej, o czym miał okazję przekonać się choćby nieszczęsny Judasz.

Wynieście to stąd, a nie czyńcie z domu Ojca mego domu kupiectwa!
(J 2:16)


------------------------------

Aktualizacja 18.01.2010 godz. 14:25

Na adres redakcyjnej poczty otrzymaliśmy kolejny list od pana Karola Jaje, który również zamieszczamy:

Celem jeszcze jednego wyjaśnienia:
żaden z zespołów występujących nie pobiera ŻADNYCH opłat za występ. Kwota
[---][usunięto na żądanie autora listu - Red.] zł od sponsorów pokrywa koszty dojazdu, reklamy ( druku plakatów i programów ) oraz poczęstunek, który jest sponsorowany właśnie m. in. przez KFC. Mogę osobiście jeszcze raz zapewnić, że ani złotówka od sponsorów nie jest przeznaczona na gratyfikacje ani dla Wykonawców, ani dla Organizatorów. Jednocześnie zwracam się z uprzejmą prośbą o to, by nie porównywać mojej osoby ani nikogo ze współorganizatorów z osobą Judasza. Z całym szacunkiem dla Państwa pracy, ale jest to nie na miejscu. Staram się wraz ze współpracownikami organizować wydarzenia kulturalne na najwyższym poziomie, po recenzjach wydaje mi się, że cel ten zostaje osiągnięty. Mam nadzieję, że Państwo dostrzegą przede wszystkim dobre aspekty inicjatyw kulturalnych w kościołach, tym bardziej, kiedy występują młodzi ludzie, wykonując kolędy w stylu klasycznym, a nie rozrywkowym.

Przykro to pisać, ale organizator nadal nie rozumie, co jest przyczyną naszej krytyki. A jest nią umieszczanie jakichkolwiek reklam, gdziekolwiek we wnętrzu Domu Bożego. Organizator pisze, że reklamy wisiały tylko podczas koncertu. I co z tego? Nawet, gdyby pojawiły się tylko na minutę, byłoby to o minutę za długo.

Jednocześnie organizatorom przyszłych imprez kulturalno-oświatowych w tymże kościele przypominamy obowiązujący nadal dekret VA 1-6064/95 Metropolity Górnośląskiego, Abpa Damiana Zimonia poświęcony organizowaniu koncertów w kościołach archidiecezji katowickiej:

(...)
8. Muzycy i śpiewacy nie powinni występować w prezbiterium.
(...)


Jak widać, w kaplicy św. Barbary ten przepis jest nagminnie i z premedytacją łamany. A kapłanom to - jak również widać - nie przeszkadza. Dające się dostrzec na wielu zdjęciach postaci "wiernych" siedzących z jedną nogą założoną na drugą są jasnym dowodem za tezą, iż publiczność na koncertach czuje się, jak w teatrze, a nie jak w Domu Bożym. Rozumiem, że P.T. Organizatorom to w zupełności nie przeszkadza.

niedziela, 17 stycznia 2010

Belgia ma nowego Prymasa

Jak donosi NLM, abp Andrzej Mucjan Leonard, dotychczasowy ordynariusz Namur został awansowany przez Ojca świętego na metropolitę Mechelen i Brukseli oraz Prymasa Królestwa Belgii. Zastąpi tym samym odchodzącego na niezasłużony odpoczynek Godfryda kard. Danneelsa, jednego z największych modernistów w dziejach Kościoła.

Jak to miło mieć prymasa, dla którego Missale Romanum AD 1962 nie jest powracaniem do form już przeżytych, nie przedstawiającą żadnych wartości chrześcijańskich, sztucznie pobudzaną wegetacją typu sekciarskiego tudzież modą wśród ludzi wrogich Kościołowi, którzy jak zwykle chcą mu przeszkadzać, tylko żródłem mocy i szczytem działalności Kościoła.




czy ks. Zązel konsekruje podczas Mszy św. sok winogronowy?

W dzisiejszej (II Niedziela po Objawieniu) Ewangelii Kościół wspomina cud przemiany wody w wino podczas wesela w galilejskiej Kanie, będącego figurą wiecznych Godów w Niebie. Podczas Offertorium śpiewaliśmy poniższą pieśń o radości picia weselnego wina, będącej figurą radości wiekuistego zbawienia. Jakże jest ona niekompatybilna z posoborowym ruchem abstynentów-fanatyków, promujących tzw. wesela bezalkoholowe...

Mesyjasz przyszedł na świat prawdziwy
I Prorok zacny z wielkimi dziwy,

Który przez swoje znaki,
Dał wodzie winne smaki,

W Kanie Galilejskiej.

Wesele bardzo zacne sprawiono,
Pana Jezusa na nie poproszono,
I zwolenników Jego,
By strzegli Pana swego,
W Kanie Galilejskiej.

Z wielkim dostatkiem potrawy znoszą,
Pana Jezusa, aby jadł proszą;
Wszystkiego dosyć mają,
Tylko wina czekają
W Kanie Galilejskiej.


Matka zaś Jego, gdy to ujrzała,
Oblubieńcowi dogodzić chciała,
Prosiła Swego Syna,
By sczynił z wody wina
W Kanie Galilejskiej.

Pan Jezus, chcąc uszlachetnić gody,
Kazał nanosić dostatkiem wody,
Hej gody, gody, gody!

Wnet będzie wino z wody

W Kanie Galilejskiej.

Wnet prawdziwego Boga poznali,
Gdy zamiast wody wino czerpali,
Hej wino, wino, wino!
Lepsze niż wcześniej było,
W Kanie Galilejskiej.

Przez narodzenie Twojego Syna,
Każ nam nalewać Panienko wina!

Hej wina, wina, wina!
U tak dobrego Syna,
W Królestwie niebieskim.

Na stronie stowarzyszenia Wesele Wesel, którego wiceprezesem jest ks. Władysław Zązel (na zdjęciu) można znaleźć m.in. tekst Bożonarodzeniowej pieśni mszalnej Wśród nocnej ciszy. Nadgorliwi abstynenci-fanatycy nie byliby sobą, gdyby nie sfałszowali czwartej zwrotki, która według nich powinna brzmieć:

I my czekamy na Ciebie, Pana,
A skoro przyjdziesz na głos kapłana,
Padniemy na twarz przed Tobą,
Wierząc, żeś jest swą Osobą
W chlebie, w soku z gron.

Ciekawe czy ks. Zązel podczas odprawiania (symulowania?) Najświętszej Ofiary każe sobie do ampułki nalewać z kartonika sok z winogron?

Według anonimowego autora działu Aktualności witryny fanatyków weselnej abstynencji, Pan Jezus zginął na Krzyżu za... Tak! Dobrze się Drodzy Czytelnicy domyślacie! Za abstynencję!

Matki Boskiej Królowej Polski, 3-4.5.2009 r[oku] P[ańskiego]
(...) Bardzo ważna refleksja w dniu, który tak bardzo kojarzy się z walką o niepodległość Polski. W ten dzień odwołujemy się często do Ewangelii wg Św. Jana o weselu w Kanie Galilejskiej. Dziś w czasach, gdy niektórzy bluźnią twierdząc, jakoby Chrystus zapił się na śmierć stając się w ten sposób zbawcą, trzeba nam usłyszeć opinie teologów, jakoby dobre wino w tejże Kanie było po prostu niesfermentowanym sokiem winogronowym, zgodnie z ówczesną terminologią oraz ogólnym wydźwiękiem Ewangelii, gdzie tytuł winy Chrystusa miał brzmieć "nazarejczyk", czyli abstynent.Tak jak dziś w Ameryce, gdy ktoś mówi "it rains cats and dogs", to znaczy to, że mocno pada, a nie że z chmur spadają koty i psy, tak również i znaczenie słów Ewangelii należy odczytywać wedle słownictwa z tamtych czasów, a nie dzisiejszych.

Czyli w Wieczerniku pewnie też był kielich z sokiem z winogron. Ciekawe, czy chociaż król Melchizedek przyniósł Abrahamowi wino? A może Abraham też był abstynentem?

Załamałem się. Idę się napić. Niech się święci Dzień Judaizmu!

sobota, 16 stycznia 2010

Strój duchowny

ks. dr Jacek Stefański

Miało to miejsce w marcu 1986 r. Byłem wtedy studentem na Politechnice w Filadelfii. Pewnego dnia po wykładach siedziałem przy stoliku w jednej ze studenckich stołówek. Dookoła mnie byli koledzy; grała głośna muzyka. Ja natomiast myślami byłem zupełnie gdzie indziej. Zastanawiałem się nad decyzją wstąpienia do seminarium. Czułem powołanie do kapłaństwa, lecz nie wiedziałem, co mam robić. I nagle przyszła mi do głowy dziwna myśl: Daj sobie spokój! Jesteś przecież studentem politechniki, a to zupełnie inny kierunek studiów. Mieszkasz nawet w studenckiej części miasta. To inny świat. Nawet księży tutaj nie ma. Gdy tak pomyślałem, stało się coś dziwnego: do stołówki wszedł ksiądz. Miał na sobie czarny garnitur i koloratkę. Był w towarzystwie kilku studentów. Nigdy w tym miejscu nie spodziewałbym się zobaczyć kapłana. Lecz akurat tak się stało.
Minęło już prawie 14 lat [pisane w 2000 r. - Red.] od tego wydarzenia i często mi się ono przypomina. Podobnych przypadków miałem później sporo: na przystankach, w bibliotekach, na ulicy, w muzeach. Gdziekolwiek się znajdowałem, gdy tylko zobaczyłem kapłana czy siostrę zakonną lub zakonnika w stroju duchownym, od razu nasuwały mi się myśli o kapłaństwie, które wcześniej próbowałem odrzucić. Widok osoby duchownej w stroju duchownym nie dawał mi spokoju.
W tym samym czasie nurtowała mnie jeszcze jedna myśl. Wiele razy spotykałem księży bez stroju duchownego, po cywilnemu. I właśnie tego nie mogłem zrozumieć. Osoby duchowne bowiem miałem za ludzi, którzy oddali swoje życie Bogu. Z logicznego punktu widzenia, ich strój świadczył o całkowitym oddaniu się Bogu; ten strój był jakimś jasnym znakiem dla każdego, że oni naprawdę są inni. I właśnie z tego powodu, że są inni, czułem, że można im zaufać, że można z nimi porozmawiać jak z nikim innym. Według mnie bowiem, duchowni dawali świadectwo, że istnieje świat wiary, jakiś inny świat, nadprzyrodzony. Ich strój duchowny świadczył o tym, iż są oni aż tak przekonani o istnieniu tego nadprzyrodzonego świata, że zawsze i wszędzie gotowi są dać świadectwo o jego istnieniu całemu światu doczesnemu.
Nie mogłem zrozumieć, dlaczego duchowny, który już odpowiedział na to powołanie, nie chciał w pewnych miejscach lub chwilach do tego powołania się przyznać. Przypuszczałem, że może duchowni, którzy występowali po cywilnemu, próbowali czegoś innego poszukiwać w swym życiu. A może nawet tęsknili za innym powołaniem lub za jakąś wolnością, którą strój duchowny im odbierał.
Lecz czy byłoby to możliwe? Czy człowiek, który już został kapłanem, zakonnikiem lub siostrą zakonną, nie czuje się powołany do szczególnego świadectwa nie tylko przez swoje życie, ale i przez specyficzny, zewnętrzny wygląd? Duchowny powinien w sposób widoczny podkreślić, że cieszy się ze swego powołania i że w tym powołaniu zawsze czuje się swobodnie. Uważałem i nadal uważam, że szczególnie dla kapłana jest ważne, ażeby podkreślić w sposób widoczny, że jest on zawsze wśród ludzi, do ich dyspozycji, a nie dla swojej swobody lub wygody. W kapłaństwie służba musi być na pierwszym miejscu.
Minęły lata od moich czasów studenckich i dzisiaj sam jestem kapłanem. Lecz pytania i myśli, które miałem wtedy, pozostały.
W 1996 r. byłem na wakacjach we Francji i pewnego dnia odwiedziłem katedrę w Tours. W katedrze nie było dużo ludzi, a ci, którzy tam byli, wyglądali jak turyści. Nagle podszedł do mnie człowiek w podeszłym wieku i powiedział mi, że poszukuje kapłana do spowiedzi. Okazało się, że chodził on po katedrze już dość długo, lecz nie wiedział, w jaki sposób rozpoznać księdza. Był mi bardzo wdzięczny, że byłem w stroju duchownym, że dałem się rozpoznać jako kapłan. I w ten sposób nareszcie doszło do jego spowiedzi.
W zeszłym roku byłem na wakacjach w Hiszpanii z moim bratem, który jest osobą świecką. Podczas pobytu w Salamance wstąpiłem na pocztę. Kiedy wyszedłem, brat szybko podszedł do mnie i powiedział, że na ulicy miał miejsce wypadek. Jakiś człowiek jechał na motorze i ktoś uderzył w niego samochodem. Szybko udaliśmy się na miejsce. Ranny leżał na ulicy, niedaleko swego rozbitego motoru. Nie było do niego dojścia, bo dookoła stała już policja. Zacząłem iść w kierunku rannego, a policjanci, widząc osobę duchowną, od razu przesunęli się na bok. Ponieważ mam przy sobie zawsze olej do namaszczenia chorych, mogłem pomóc człowiekowi. Na pewno turysty w kolorowej koszulce żaden policjant do rannego by nie dopuścił.
Osoba duchowna zawsze powinna ukazywać się ludziom w stroju duchownym, aby podkreślić, że jest gotowa służyć innym. Jest powołana do dawania świadectwa. Żołnierz jest w mundurze; policjant ma swój specyficzny strój; lekarza lub pielęgniarkę w szpitalu można od razu rozpoznać. Właśnie strój jest tym potrzebnym znakiem, który przypomina o czymś i daje poczucie bezpieczeństwa i nadziei.
Ktoś może wysunąć argument, że przecież żołnierz, policjant, lekarz itd. nie zawsze jest w służbowym ubiorze, ponieważ ma prawo mieć swój czas wolny od pracy. To jest racja. Kapłaństwo jednak lub życie konsekrowane nie jest zawodem w świeckim sensie. Jest powołaniem ściśle związanym z oddaniem całego swego życia i bytu Panu Bogu. I na tym polega cała różnica.
Nie chodzi o to, że osoba duchowna nie może mieć swego wolnego czasu jak każdy inny człowiek. Chodzi o to, że wolny czas osoby duchownej nie może być wolny w tym samym sensie co wolny czas osoby świeckiej. Ten czas osoby duchownej jest zawsze ograniczony przez poprzednią decyzję oddania swego życia Bogu.
Oczywiście, że są sytuacje zagrożenia osoby duchownej właśnie przez publiczne ukazanie się w stroju duchownym. Taka sytuacja istniała np. w Meksyku w latach trzydziestych. Błogosławiony Miguel Pro, kapłan i męczennik, ubierał się wyłącznie w stroje świeckie, bo tylko tak mógł się ukryć przed ścigającymi go władzami. Za służbę kapłańską groziła kara śmierci. Służył więc potajemnie, odwiedzał chorych, przynosił Komunię św., przygotowywał do sakramentów, rozgrzeszał i namaszczał umierających, sprawował Msze św. - wszystko potajemnie i zawsze po cywilnemu, bo inaczej by go zabito.
Są kraje, w których noszenie stroju duchownego w miejscach publicznych zostało zabronione. Wrogowie Kościoła wiedzą i rozumieją, jakim potężnym znakiem jest ten ubiór i boją się tego znaku.
Wielka jest ważność stroju duchownego i o tej ważności nie wolno zapomnieć, szczególnie w dzisiejszych czasach, kiedy światu jest potrzebne nie tylko świadectwo wewnętrzne, ale i zewnętrzne. Żyjemy w czasach bardzo zmaterializowanych. Osoba duchowna musi z tą pokusą ciągle walczyć, nie dać się w nią wciągnąć. Tu można też zrozumieć, dlaczego codzienny strój duchowny świadczy również o cnocie ubóstwa. Osoba konsekrowana swym codziennym strojem duchownym potwierdza, że dla niej takie sprawy, jak ładna koszula lub najmodniejsze spodnie, nie mają żadnego znaczenia. Ksiądz, nawet jeżeli ubóstwa nie ślubował, musi dać świadectwo o ubóstwie. Bo to też jest wielki znak dla świata.
Gdy wracam myślami do moich studenckich lat, ciągle przypomina mi się ten ksiądz, który ukazał się nagle w stołówce studenckiej, ubrany w czarny garnitur, z koloratką przy kołnierzyku koszuli. Ukazał się w momencie, kiedy próbowałem odrzucić myśli o kapłaństwie. Czy ten ksiądz zdawał sobie sprawę, że jego obecność w stroju duchownym była dla pewnego studenta bardzo w tym dniu potrzebna? Myślę, że Bóg działał poza świadomością kapłana, właśnie przez jego strój duchowny.
Tak się stało, tak dzieje się w rzeczywistości, tak może się stać zawsze i wszędzie. Nie wolno się chować. Nie wolno się wstydzić. Nie wolno dawać sobie świętego spokoju. Bo zawsze jest ktoś, kto czeka na świadectwo, choćby nawet ciche, ale - przede wszystkim - jasne!

* * *

Nowa ewangelizacja wymaga także, aby kapłan ujawniał swoją prawdziwą obecność. Musi być jasne, że słudzy Jezusa Chrystusa przebywają wśród ludzi i są do ich dyspozycji. Ważne jest przeto ich przyjazne i braterskie trwanie we wspólnocie. W tym kontekście rozumiemy duszpasterską doniosłość przepisów dotyczących stroju duchownego. Prezbiter nie powinien się go pozbywać, gdyż ujawnia on publicznie jego poświęcenie się bez ograniczeń w czasie i miejscu na służbę Chrystusowi, braciom i wszystkim ludziom. Im głębiej społeczeństwo wydaje się zeświecczone, tym bardziej potrzebuje znaków.
(Kapłan i trzecie chrześcijańskie milenium..., Kongregacja ds. Duchowieństwa, Rzym, 19.03.1999 r.)

* * *

Na zdjęciu:
ks. Kazimierz Sowa na gustownym tle przedstawiającym gołą babę ujawnia publicznie swoje poświęcenie się bez ograniczeń w czasie i miejscu na służbę akcjonariuszy holdingu ITI

Przemyślenia na "dzień judaizmu"

ks. dr Jacek Stefański

Ojciec Święty Benedykt XVI w swoim przemówieniu w synagodze kolońskiej w 2005 r. powiedział: Zachęcam do szczerego i ufnego dialogu między Żydami a chrześcijanami: tylko w ten sposób da się osiągnąć możliwą do przyjęcia dla obu stron interpretację kwestii historycznych, będących jeszcze przedmiotem dyskusji, przede wszystkim zaś uczynić krok naprzód w ocenie, z teologicznego punktu widzenia, stosunków między judaizmem a chrześcijaństwem. Dialog ten, jeśli ma być szczery, nie może przemilczać istniejących różnic ani ich pomniejszać: również w tym, co ze względu na nasze głębokie przekonanie wiary różni nas między sobą, a zwłaszcza w tym musimy darzyć się wzajemnym szacunkiem. W jakim stopniu współczesny dialog chrześcijańsko-żydowski podobny jest do rzeczywistości zarysowanej przez Papieża?


Urodziłem się w Izraelu. Tam spędziłem lata dziecięce i młodzieńcze. Tam chodziłem do szkoły. Mieszkałem wraz z rodzicami i bratem w miejscowości Bat Jam koło Jaffy, czyli pod Tel Awiwem, nad Morzem Śródziemnym.
Gdy wpatrywałem się w morze z naszego mieszkania w Bat Jamie, zawsze budziła się we mnie nadzieja, że kiedyś będę mógł wyjechać z Izraela. Jako chrześcijanin bowiem nie czułem się dobrze w Ziemi Świętej...
Zdaję sobie sprawę z tego, że takie stwierdzenie może budzić zdziwienie, bo przecież zupełnie odmienne jest doświadczenie turystów, którzy z wielkim entuzjazmem wracają po wspaniałej pielgrzymce; odmienne może być również doświadczenie kapłanów lub innych duchownych, którzy wyjeżdżają do Izraela w celach naukowych albo nawet mieszkają tam ze względu na pracę duszpasterską. Doświadczenie tych wszystkich osób może być pozytywne, ponieważ jako młodzi ludzie nie uczęszczali tam do szkoły i nie musieli utrzymywać rodziny w Izraelu.
Mieszkańcy Izraela są w większości Żydami, a dla nich każdy, kto nie jest Żydem, pozostaje osobą nienależącą do narodu wybranego, czyli po hebrajsku - gojem. Poza tym osoba taka pozostaje - w mentalności izraelskiego Żyda - człowiekiem drugiej kategorii. Co prawda, izraelskie prawo gwarantuje wolność religijną i równe uprawnienia dla wszystkich, jednak w rzeczywistości tak nie jest. Wskazuje na to stały exodus chrześcijan z Ziemi Świętej, o którym zresztą wspomniał kilkakrotnie sam Ojciec Święty Benedykt XVI podczas swojej pielgrzymki do ziemi naszego Zbawiciela. W zasadzie dzięki tej pielgrzymce świat mógł się dowiedzieć o tragicznej sytuacji chrześcijan w Ziemi Świętej, chociaż to, co docierało do mediów, jest tylko częściowym obrazem rzeczywistości, którą można poznać dokładnie, jeżeli jest się chrześcijaninem mieszkającym w Izraelu.
Należy ubolewać nad tym, że w obecnych czasach wszelka krytyka wobec państwa Izrael lub osób wyznania żydowskiego wywołuje oskarżenie o antysemityzm. Wbrew wszelkim pozorom takie pochopne zarzuty nie służą zwalczaniu antysemityzmu, lecz rozpowszechniają go, ponieważ nie pozwala się w ten sposób nawet na słuszną ocenę problemów, których zrozumienie jest niezbędne do budowania dialogu z judaizmem. Nie zmienia to faktu, że antysemityzm jest czymś złym i należy go stanowczo potępić. O tym mówił wyraźnie Sługa Boży Jan Paweł II. Słowa Papieża Benedykta XVI wypowiedziane w Izraelu na ten temat również były jasne i jednoznaczne.

Polska ojczyzną mojego serca

Aby przypadkiem ktoś nie odebrał tego, co tutaj piszę, jako przejaw antysemityzmu, muszę zaznaczyć, że moja mama jest jedną z nielicznych żyjących osób, które wydostały się z warszawskiego getta przed jego likwidacją. Getto było jej domem przez prawie dwa lata. Pochodzi z ortodoksyjnej rodziny żydowskiej. Jej rodzice oraz prawie cała dalsza liczna żydowska rodzina zostali zamordowani w obozach koncentracyjnych. Dzięki Bożej Opatrzności moja mama została zaadoptowana przez polskie, katolickie małżeństwo z Lublina. Ludzie ci byli bezdzietni i przygarnęli ją jako swoje dziecko, wiedząc dobrze, że w czasie niemieckiej okupacji groziła za to kara śmierci. Jednak podjęli tę odważną decyzję i dołączyli do licznej grupy Polaków, którzy ryzykowali życie, by ratować Żydów. Wraz z nimi przeprowadziła się później do Ostrowa Wielkopolskiego. Tam też po latach wyszła za mąż za mojego ojca, razem wyemigrowali do Izraela i w ten sposób ja oraz mój młodszy brat urodziliśmy się w Ziemi Świętej.
Od najmłodszych lat wiele słyszałem od rodziców o Polsce. W domu mama i tata mówili z nami tylko po polsku. W ten sposób nauczyłem się tego języka, bo żadnego dostępu do polskiej szkoły nigdy nie miałem. Poza tym miłość moich rodziców do Polski została zakorzeniona również w moim sercu, mimo że kraj ten był dla mnie ziemią, którą znałem jedynie z opowiadań, zdjęć i książek, do których często zaglądałem, bo zawsze lubiłem dużo czytać.
Przez wiele lat staraliśmy się o wyjazd z Izraela. Nikt nie wiedział, że byliśmy katolikami, bo ujawnienie tego faktu sprowadziłoby na nas wiele przykrości i prześladowań. Zdaję sobie sprawę z tego, że dla wielu osób jest to trudne do zrozumienia, ale mówię z własnego doświadczenia, a mogliby o tym powiedzieć coś również ci, którzy znaleźli się w podobnej sytuacji.
Po wielu latach spędzonych w Izraelu udało nam się wyemigrować do Stanów Zjednoczonych, gdzie wstąpiłem do seminarium duchownego. W 1994 r. otrzymałem święcenia kapłańskie i rozpocząłem pracę duszpasterską. Po otrzymaniu święceń zacząłem też przyjeżdżać do Polski, prawie co roku, na wakacje. Wówczas ożyły we mnie uczucia wobec Ojczyzny moich rodziców, które od lat dziecięcych nosiłem w sercu. Coraz bardziej utwierdzałem się w przekonaniu, że Polska jest również moją ojczyzną - ojczyzną serca. W końcu podczas moich krótkich wakacyjnych pobytów czułem się tutaj tak dobrze, że doszedłem do wniosku, iż praca duszpasterska w Polsce odpowiadałaby mi bardziej niż w USA. Od mojego ówczesnego biskupa otrzymałem pozwolenie na przeniesienie się do Polski. Przyjechałem tutaj w 2000 r. i zostałem kapłanem diecezji kaliskiej, gdzie rozpocząłem pracę duszpasterską. Skierowano mnie do dużej parafii - do Ostrowa Wielkopolskiego, z którego moi rodzice wyjechali do Izraela na początku lat sześćdziesiątych.
Muszę zaznaczyć, że swojego pochodzenia nigdy nie ukrywałem ani przed ludźmi świeckimi, ani przed duchowieństwem. W diecezji kaliskiej zostałem przyjęty z wielką życzliwością. Czteroletni pobyt w parafii św. Antoniego Padewskiego w Ostrowie Wielkopolskim zawsze wspominam jako czas wielkiej kapłańskiej radości wypływającej z owocnej pracy duszpasterskiej w pierwszej dla mnie polskiej parafii. Ta sama kapłańska radość jest obecna w moim życiu również dziś, a już rozpocząłem mój dziesiąty rok pobytu w Polsce. Boża Opatrzność sprawiła, że od 2004 r. pracuję w Wyższym Seminarium Duchownym Diecezji Kaliskiej. Znamienne jest to, że mieszkam właśnie w Kaliszu, w mieście, które w przeszłości zostało mocno naznaczone obecnością Żydów. W Kaliszu mieszkała przed wojną również część mojej żydowskiej rodziny.
Do dzisiejszego dnia nigdzie w Polsce nie spotkałem się z jakimkolwiek wyrazem niechęci ze względu na moje pochodzenie. Wręcz przeciwnie, zawsze spotykam się z życzliwością i serdecznością zarówno ze strony osób duchownych, jak i świeckich.
Mimo że z antysemityzmem w Polsce nigdy się nie spotkałem, to jednak pewne zdarzenie w Kaliszu kilka lat temu zdziwiło mnie i dało wiele do myślenia. Pamiętam, że odbywała się jakaś konferencja naukowa, w której uczestniczyli różni goście. Podczas przerwy podszedł do mnie nieznany mi wcześniej człowiek i zapytał, co myślę o antysemityzmie w Polsce. Właściwie jego pytanie zaskoczyło mnie, bo nigdy nikt mi go nie zadał. W każdym razie odpowiedziałem również pytaniem: Czy może mi pan powiedzieć, czym jest antysemityzm? Wówczas usłyszałem: No właśnie. W Polsce tyle antysemityzmu, a polski kapłan nie wie nawet, czym jest antysemityzm. Ksiądz jest właśnie kolejnym dowodem na to, że względem antysemityzmu w Polsce Kościół jest albo aprobujący, albo obojętny.
Oczywiście, że nie mogłem tego tak zostawić i podjąłem rozmowę z tym człowiekiem. Był ogromnie zdziwiony, gdy usłyszał o moim pochodzeniu. Wysłuchał uważnie wszystkiego, co miałem do powiedzenia, i na końcu nie tylko zmienił zdanie, ale również przeprosił i podziękował.

Czym jest antysemityzm?

Trzeba zacząć nie od tego, co wszyscy mówią i myślą na temat antysemityzmu, lecz od właściwego znaczenia tego słowa. Otóż słowo antysemityzm nie jest polskim terminem. Mamy tu do czynienia z językiem hebrajskim, a dokładnie nie ze słowem sem lecz szem. Z Księgi Rodzaju dowiadujemy się, że Szem był jednym z trzech synów Noego (Rdz 5:32). Z tego syna wywodził się Abraham (Rdz 11:11n), co z kolei prowadzi do wniosku, że antysemityzm dotyczy przejawu złego nastawienia do potomków Szema, a zwłaszcza do jego słynnego potomka - Abrahama. Natomiast z Abrahama wywodzi się nie tylko naród żydowski, lecz również naród arabski. Nic więc nie stałoby na przeszkodzie, by terminem antysemityzm określić nie tylko złe nastawienie do Żydów, ale również do Arabów. Z tej racji należy wyrazić zdziwienie, że dzisiaj, gdy mówi się o językach semickich, oczywiste dla wszystkich jest to, że nie chodzi tylko o język hebrajski. Natomiast w przypadku stosowania terminu antysemityzm sama myśl, że obejmuje on nie tylko naród żydowski, ale również naród arabski stanowi dla wielu niedopuszczalne wykroczenie przeciwko głęboko zakorzenionej społecznej i politycznej poprawności.

Oprócz tego trzeba dodać, że powyższe wyjaśnienie słowa szem nie jest jeszcze pełne, ponieważ w języku hebrajskim prawie każde imię człowieka ma jakieś znaczenie. Tak jest również w przypadku imienia Szem. Jest to bowiem nie tylko konkretne imię człowieka, ale również rzeczownik, który określa ogólny termin imię. Innymi słowy, gdy w języku hebrajskim zadajemy komuś pytanie, jakie jest jego szem, to wówczas pytamy o imię. Co więcej, dla Żydów słowo szem odnosi się nie tylko do ogólnego rzeczownika imię, lecz przede wszystkim do Imienia Bożego. Dla Żydów bowiem szem - w zależności od kontekstu - może odnosić się nie tylko do ludzkiego imienia, ale również do najświętszego Imienia Bożego, którego Żydzi nie wypowiadają. Wówczas słysząc słowo szem od razu wiadomo, że mowa o Bogu Izraela.
Wobec tego dochodzimy do ważnego wniosku: antysemityzm to nie tylko negatywna postawa przeciwko konkretnemu narodowi, ale również negatywna postawa przeciwko Bogu. Jest to prawda, która rzuca dalsze światło na rolę i miejsce Żydów w historii zbawienia. Dał temu wyraz nasz Ojciec Święty Benedykt XVI podczas odwiedzin w byłym obozie zagłady Auschwitz. W swoim przemówieniu powiedział, że skoro... naród [żydowski] przez sam fakt swojego istnienia stanowi świadectwo Boga, który przemówił do człowieka i wziął go pod swoją opiekę, to trzeba było, aby Bóg umarł, a cała władza spoczęła w rękach ludzi - w rękach tych, którzy uważali się za mocnych i chcieli zawładnąć światem. Wyniszczając Izrael, chcieli w rzeczywistości wyrwać korzenie wiary chrześcijańskiej i zastąpić ją przez siebie stworzoną wiarą w panowanie człowieka - człowieka mocnego. Te słowa Benedykta XVI wyraźnie uświadamiają całemu światu, jak ścisły jest związek między judaizmem a chrześcijaństwem.
Należy natomiast zadać pytanie, jak wyznawcy judaizmu patrzą na związek między judaizmem a chrześcijaństwem? Jest ono istotne, ponieważ bez odpowiedzi na nie trudno byłoby mówić o dialogu między tymi religiami. W tym kontekście warto nawiązać do oświadczenia Dabru emet (Mówcie prawdę) - podpisanego przez wielu rabinów, uczonych i nauczycieli żydowskich w gazecie New York Times w 2000 roku. Owa deklaracja apelowała o szacunek do chrześcijan, jednak przez wielu Żydów została uznana za kontrowersyjną i nie do przyjęcia. Dlaczego?

Współczesny judaizm

Aby zrozumieć przyczynę tego sprzeciwu, trzeba najpierw wyjaśnić, że - ogólnie mówiąc - dzisiejszy judaizm składa się z trzech gałęzi: ortodoksyjnej, konserwatywnej oraz zreformowanej. W Izraelu jedynie judaizm ortodoksyjny jest uznany za właściwy. Zreformowany oraz konserwatywny jest raczej fenomenem amerykańskim. W pluralistycznej kulturze amerykańskiej oba te judaizmy zliberalizowały niektóre przepisy i praktyki żydowskie, torując w ten sposób drogę do mniejszej izolacji od szerszego społeczeństwa, w którym wyznawcy judaizmu znaleźli się po przybyciu do Stanów Zjednoczonych z Europy. Nie mając świadomości tego zróżnicowania i prowadząc dialog - powiedzmy - z rabinem zreformowanego judaizmu, ktoś mógłby pomyśleć, że prowadzi dialog z judaizmem. Niestety, jest to błędne myślenie. Zreformowana oraz konserwatywna gałąź judaizmu zawiera liczne warianty i odmienne poglądy. Także ortodoksyjna gałąź judaizmu w Stanach Zjednoczonych oraz w innych krajach poza Izraelem w ostatnich sześćdziesięciu latach również przeszła transformację. W związku z tym zdarza się, że decyzje niektórych ortodoksyjnych rabinów w Stanach Zjednoczonych nie są uznawane przez naczelnych rabinów Izraela. To właśnie z tego powodu między sygnatariuszami oświadczenia Dabru emet znalazło się tylko kilku ortodoksyjnych Żydów, niewielu konserwatywnych, a w większości zreformowanych. Dzisiaj w judaizmie nie ma przecież władzy centralnej, która podejmuje decyzje obowiązujące wszystkich Żydów na świecie. To jest również ważny wątek, którego nie można przeoczyć w dialogu chrześcijańsko-żydowskim.

Czym dla judaizmu jest chrześcijaństwo?

Niestety, wielu nie zdaje sobie sprawy z tego, że jest ono bałwochwalstwem, ponieważ w rozumieniu Żydów tylko w ten sposób można określić oddawanie czci Jezusowi, który dla nich nie jest Bogiem. W języku hebrajskim bałwochwalstwo jest określone słowem awoda zara. Dosłowne tłumaczenie brzmi obca robota. Chodzi o kult niebędący kultem jedynego Boga, który objawił się Izraelowi. Dlatego też, gdy ortodoksyjni rabini wypowiadają się na temat chrześcijaństwa, posługują się terminem awoda zara. Ten termin w odniesieniu do chrześcijaństwa znajduje się również w krytycznym oświadczeniu stowarzyszenia ortodoksyjnych wspólnot żydowskich w Stanach Zjednoczonych (Union of Orthodox Jewish Congregations) w odpowiedzi na wcześniej wspomniany dokument Dabru emet. Z tego powodu wypowiedź, że dla Żydów wiara w Chrystusa jest bałwochwalstwem, to jedynie stwierdzenie faktu, a nie przejaw antysemityzmu. Co więcej - w tym samym kontekście - pytanie, które Edyta Stein (św. Teresa Benedykta od Krzyża) usłyszała od swojej matki odnośnie Pana Jezusa, zawsze pozostaje dla Żydów aktualne: Nie mam wątpliwości, że [Jezus] był dobrym człowiekiem, ale dlaczego uczynił siebie Bogiem?.
Dopóki nie zrozumiemy, jak ortodoksyjny judaizm patrzy na Jezusa i chrześcijaństwo, dopóty nie będziemy potrafili zrozumieć, dlaczego dialog między tymi religiami jest tak trudny i dlaczego Żydzi nie przechodzą na chrześcijaństwo. Ponadto skoro ortodoksyjny judaizm - zwłaszcza w Izraelu - cieszy się uznaniem wśród wszystkich Żydów na świecie, to tak naprawdę nie można mówić o dialogu z judaizmem, jeżeli nie ma się głębszego wejrzenia w mentalność, którą ortodoksyjna gałąź judaizmu kieruje się w odniesieniu do chrześcijaństwa. Dlatego też bardzo się ucieszyłem, gdy mogłem przeczytać w książce ks. prof. Waldemara Chrostowskiego Kościół, Żydzi, Polska szczegóły odnośnie spojrzenia wielu ortodoksyjnych Żydów na chrześcijaństwo. Były mi one dobrze znane z lat spędzonych w Izraelu. Ksiądz profesor, który zna biegle biblijny i współczesny język hebrajski, mając obszerną wiedzę wynikającą z pogłębionych studiów oraz licznych wizyt w Ziemi Świętej, jak również w różnych środowiskach żydowskich na świecie, przedstawił w tej książce liczne niuanse o poglądach żydowskich wobec chrześcijaństwa. Nie zdziwiłbym się, jeżeli dla wielu Polaków wymienione przez ks. Chrostowskiego szczegóły wydadzą się szokujące, a nawet określone przez niektórych jako antysemickie. Dla mnie nie ma w jego słowach ani niczego szokującego, ani żadnego przejawu antysemityzmu, ponieważ wszystko, co ksiądz profesor opisuje na temat pojęcia chrześcijaństwa przez judaizm, jest zgodne z prawdą.
Nie sposób omówić tutaj wszystkich przykładów podanych w książce, podam więc tylko jeden. Wiemy, że imię Jezus jest hebrajskie. W języku hebrajskim brzmi ono Jeszua lub Jehoszua. Natomiast przez Żydów zostało ono tendencyjnie zniekształcone, tak że w hebrajskiej pisowni pojawia się ono jedynie jako Jeszu. Należy zaznaczyć, że w języku hebrajskim takie imię nie istnieje, ale właśnie o to chodzi. We wszystkich żydowskich publikacjach i wypowiedziach w języku hebrajskim Żydom znane jest tylko imię Jeszu. Chodzi o to, by pokazać, że osoba Jezusa nie ma nic wspólnego z judaizmem, a jeżeli ktoś uznaje Jezusa za Boga, to nie tylko sprzeniewierza się wierze Izraela, ale uprawia bałwochwalstwo, czyli awoda zara. Z tego powodu, gdy Jan M. kard. Lustiger odwiedził Izrael w 1995 r., usłyszał gorzkie słowa ówczesnego naczelnego rabina Izraela Meira Lau odnośnie do przejścia ks. kard. Lustigera na katolicyzm. Kardynał pochodził bowiem z rodziny żydowskiej i został katolikiem w wieku 14 lat, a stało się to w 1940 roku. Rabin Lau oskarżył ks. kard. Lustigera, że przechodząc na katolicyzm, zdradził swój naród, i to w najgorszym czasie, gdy Żydzi przeżywali systematyczną zagładę. W związku z tym Lau stwierdził, że ks. kard. Lustiger nie może określać siebie mianem Żyda. Dla ortodoksyjnego wyznawcy judaizmu przejście na katolicyzm stanowi opuszczenie jedynego, prawdziwego Boga na rzecz człowieka, który uczynił siebie Bogiem.

Lepiej zginąć niż przejść na katolicyzm

W tym kontekście należy również rozumieć stwierdzenie wielu ortodoksyjnych Żydów - szczególnie w Izraelu - że dla żydowskich dzieci adoptowanych przez rodziny katolickie i wychowanych w wierze katolickiej lepiej było zginąć podczas II wojny światowej, aniżeli przejść na wiarę katolicką. Co prawda, są to słowa przerażające, ale warto byłoby spojrzeć na to stwierdzenie w świetle przemówienia obecnego naczelnego rabina Izraela na spotkaniu Benedykta XVI z rabinami Izraela w synagodze przy Ścianie Płaczu. W swoim przemówieniu - wygłoszonym w języku hebrajskim - naczelny rabin Izraela Jona Metzger nawiązał do dzieci żydowskich, które podczas okupacji hitlerowskiej zostały ukryte przez katolików i już pozostały w wierze katolickiej. Wyraził ubolewanie, że owe dzieci już nie wróciły do żydowskiej wiary swoich praojców, i prosił Ojca Świętego o osobiste zaangażowanie się w ich odnalezienie, by powiadomić ich o żydowskim pochodzeniu.
Abstrahując od faktu, że przedsięwzięcie tego rodzaju byłoby - od strony praktycznej - niemożliwe, można by zadać pytanie, dlaczego w tym momencie rabin Metzger nie wykorzystał okazji, aby podziękować Ojcu Świętemu za to, że tylu katolików właśnie uratowało tak wielką liczbę żydowskich dzieci. Odpowiedź na to pytanie staje się jasna w świetle spojrzenia ortodoksyjnego judaizmu na chrześcijaństwo. Mianowicie, ocalenie tych dzieci oraz ich przejście na katolicyzm pozostaje dla ortodoksyjnych Żydów zjawiskiem tragicznym. Dlatego też rabin Metzger wyraził kolejną prośbę podczas tego samego przemówienia, by Kościół zobowiązał się, iż nigdy nie będzie podejmować żadnych działań misyjnych względem Żydów.
Gdy usłyszałem te słowa, nasunęła mi się przykra refleksja: Kto się upomni o dzieci katolickich matek w Izraelu, które - pod presją izraelskiej opinii publicznej - w celu zapewnienia sobie godnego życia w Ziemi Świętej przeszły oficjalnie na judaizm? Przecież te dzieci były ochrzczone, a w niektórych przypadkach były już u I Komunii Świętej. Znałem takie osoby. Wiem, co przeżyły. Wiem, jak się potoczyło ich życie. Czy świat coś wie na ten temat? Czy mówi się o tym? Oczywiście, że nie. Bo wiele ważnych słów i faktów zostaje zagłuszonych przez szum, który robi się wokół antysemityzmu.
Zawsze należy ubolewać nad błędnym stwierdzeniem, że działalność misyjna Kościoła wobec Żydów jest przejawem antysemityzmu. Kościół jest misyjny ze swej natury, czyli z woli Jezusa, i nigdy nie przestanie działać i modlić się o to, by wszyscy ludzie - łącznie z Żydami - poznali Chrystusa. Z tego powodu należy wyrazić zdziwienie, że w artykule Vatican to stop missionizing Jews w Jerusalem Post z 12 maja 2009 r. podano do wiadomości, że Benedykt XVI oświadczył podczas powyższego spotkania z rabinami Izraela w Jerozolimie, iż Kościół nie będzie podejmował żadnych działań misyjnych wśród Żydów. W rzeczywistości Ojciec Święty nigdy i nigdzie czegoś takiego nie powiedział. Jego przemówienie na spotkaniu z rabinami Izraela było przygotowane wcześniej i wcale nie odnosiło się do przemówienia naczelnych rabinów. O dziwo, tłumaczenie hebrajskiego przemówienia rabinów nie było nikomu wcześniej udostępnione i w związku z tym komentatorzy telewizyjni na całym świecie zamilkli podczas tych hebrajskich przemówień, nie wiedząc, co oni tak naprawdę mówią.

Prawda fundamentem dialogu

Amerykańska filozof Alice von Hildebrand zwraca uwagę, że w naszych czasach pojawia się nowa forma antysemityzmu (A New Form of Anti-Semitism, The Wanderer, 10 I 2008). Hildebrand podkreśla, że chodzi o dyskryminację narodu żydowskiego, która przejawia się w błędnym przekonaniu, iż Żydzi nie muszą poznać Chrystusa, ponieważ mają już swoją drogę do zbawienia. Niestety, wnioskuje amerykańska filozof, takie podejście oznaczałoby, że należy wykluczyć naród żydowski z zamysłu, według którego wszystkim narodom trzeba głosić Jezusa Chrystusa, który jest Drogą, Prawdą i Życiem. Czy nie jest to uprawianie swoistej formy antysemityzmu? Czy nie wyrządza się ogromnej krzywdy Żydom, gdy mówi się, że mają pozostać poza zasięgiem prawdy o Chrystusie? Z pewnością jest to dyskryminacja narodu, z którego wywodził się sam Chrystus. Zbawienna wiara w Chrystusa jest bowiem dla wszystkich. Nikogo nie wolno wykluczać z Chrystusowego zamysłu. Kościół ma prawo i obowiązek głoszenia Chrystusa wszystkim narodom.
W swoim przemówieniu w synagodze kolońskiej w 2005 r. Ojciec Święty Benedykt XVI powiedział: Zachęcam do szczerego i ufnego dialogu między Żydami a chrześcijanami: tylko w ten sposób da się osiągnąć możliwą do przyjęcia dla obu stron interpretację kwestii historycznych, będących jeszcze przedmiotem dyskusji, przede wszystkim zaś uczynić krok naprzód w ocenie, z teologicznego punktu widzenia, stosunków między judaizmem a chrześcijaństwem. Dialog ten, jeśli ma być szczery, nie może przemilczać istniejących różnic ani ich pomniejszać: również w tym, co ze względu na nasze głębokie przekonanie wiary różni nas między sobą, a zwłaszcza w tym musimy darzyć się wzajemnym szacunkiem. Inaczej mówiąc, dialog z judaizmem musi się toczyć na fundamencie prawdy. Dialog zostaje utrudniony, jeżeli ciągle słyszy się oskarżenia, że za zagładę Żydów w Europie odpowiedzialny jest Kościół. Do takiego kłamliwego stwierdzenia nawiązują izraelskie podręczniki szkolne, jak również informacje szerzone przez różne organizacje żydowskie. Wystarczy wymienić zapis w Yad Vashem na temat rzekomego braku działań Sługi Bożego Papieża Piusa XII na rzecz ratowania Żydów podczas II wojny światowej. Szkoda, że ten sam zapis nie uwzględnia faktu, iż dzięki licznym działaniom Piusa XII na rzecz Żydów podczas hitlerowskiej okupacji naczelny rabin Rzymu Izrael Zolli wraz z rodziną przyjął chrzest i przeszedł na katolicyzm po wojnie, przyjmując jednocześnie chrześcijańskie imię Eugeniusz (imię przyjęte na chrzcie przez Piusa XII) jako wyraz wdzięczności dla Papieża. Szkoda również, że po przejściu Zolliego na katolicyzm jego imię zostało usunięte z rejestru naczelnych rabinów Rzymu i w ten sposób został on uznany przez rzymską gminę żydowską za osobę nieistniejącą. Ponadto co się stało ze wszystkimi wyrazami wdzięczności Żydów z całego świata - włącznie z osobami reprezentującymi izraelski rząd - skierowanymi do Stolicy Apostolskiej po wojnie odnośnie do obszernych działań Papieża Piusa XII na rzecz ratowania licznych Żydów podczas okupacji? Dlaczego tak mało się o tym mówi?
Gdy Benedykt XVI stanął w Yad Vashem, powiedział: Kościół katolicki, głosząc nauczanie Jezusa i starając się naśladować Jego miłość do wszystkich ludzi, żywi głębokie współczucie dla upamiętnionych tutaj ofiar. Podobnie jest też bliski wszystkim tym, którzy są przedmiotem prześladowań ze względu na swą rasę, kolor skóry, swe warunki życia czy też wyznawaną religię. Ich cierpienia są Jego cierpieniami, Jego również jest ich nadzieja na sprawiedliwość. Należy więc zauważyć, że Papież uznał za stosowne, by nawet w Yad Vashem podkreślić, iż wszyscy musimy być po stronie prawdy. Jeżeli bowiem mówimy o cierpieniu, o pokrzywdzonych i prześladowanych, to musimy ująć wszystkich, których to dotyczy, czyli również chrześcijan w Ziemi Świętej cierpiących dzisiaj tylko dlatego, że są chrześcijanami. Dialog z judaizmem nie może się ograniczyć do kwestii antysemityzmu. Nie można ciągle powtarzać, że w Izraelu panuje wolność religijna i wszyscy mieszkańcy cieszą się tymi samymi uprawnieniami, jeżeli rzeczywistość jest diametralnie inna. Patriarcha Jerozolimy ks. abp Fouad Twal wiele razy podkreślał, że wszelki dialog w Ziemi Świętej musi objąć tę cząstkę Kościoła, którą stanowią chrześcijanie w Ziemi Świętej. Nie wolno zapominać o ich cierpieniu za cenę prowadzenia dialogu unikającego trudnych kwestii, których podjęcie będzie wymagać odważnego spojrzenia na całą prawdę.
Oczywiście, chodzi nie tylko o dialog w Ziemi Świętej, jednak sytuacja tam panująca rzuca światło na dialog chrześcijańsko-żydowski na całym świecie. Pielgrzymka Benedykta XVI pokazała, że należy uciszyć wszelki szum oskarżeń oraz uprzedzeń, bo inaczej dialog zmieni się w monolog. Zgodnie z zawołaniem w herbie papieskim Benedykta XVI trzeba się zdać na mówienie prawdy - ale będzie to wymagało wielkiej odwagi.

Mądrość proroka Amosa

Z żydowskiej rodziny mojej mamy uratowało się tylko kilka osób. Jedną z nich był mój pradziadek (dziadek mojej mamy), który po wojnie wyjechał do Izraela i tam się osiedlił. Byłem do niego bardzo przywiązany. Zmarł w Izraelu, gdy miałem 15 lat, a jego śmierć była dla mnie trudnym przeżyciem. Pamiętam, że gdy go odwiedzałem, często powtarzał to samo pytanie: Czy przerobiliście już w szkole Księgę Amosa? Nie czekając na moją odpowiedź, zazwyczaj dodawał: Ty masz być mądry jak Amos.
Muszę się przyznać, że wówczas nie przywiązywałem do tych słów żadnej wagi. Księgę Amosa rzeczywiście czytałem w ramach zajęć w szkole podstawowej, również w liceum, ponieważ we wszystkich szkołach w Izraelu prowadzone są zajęcia z Biblii hebrajskiej. Natomiast dopiero gdy byłem w seminarium w Stanach Zjednoczonych, długo po śmierci mojego pradziadka, zrozumiałem, na czym polegała mądrość proroka Amosa.
Otóż Amos okazał się mistrzem słowa. Chcąc upomnieć swój naród za popełnione grzechy, zaczął swoją mowę od oskarżenia narodów, które były wrogami Izraela. W ten sposób sprawił, że Izraelici chętnie go słuchali. Gdy miał już pewność, że słuchają go uważnie - i to zapewne z zadowoleniem, ponieważ wymieniał też kary, które w przyszłości miały spotkać wrogów Izraela - nagle przeszedł do grzechów samego Izraela. W zasadzie to był właściwy cel jego mowy: chodziło o nawrócenie narodu wybranego z grzechów, których się dopuścił, trzeba było jednak zachęcić Izraelitów do słuchania, zanim można było mówić wprost o ich grzechach.
Podczas wizyty w Ziemi Świętej Benedykt XVI też okazał się mistrzem słowa, jak również człowiekiem wielkiej wyrozumiałości i chrześcijańskiej miłości. Ojciec Święty nikogo nie pominął. Odniósł się do wszystkich i mówił jasno o istniejących problemach. Oskarżenia, które pojawiły się przeciwko jego osobie ze strony różnych kręgów żydowskich, zaszkodziły nie jemu, lecz tym, którzy bezmyślnie go atakowali. W pewnym momencie okazało się, że wcale nie chodziło o to, co on powiedział lub nie powiedział, lecz o to, co powinien usłyszeć od tych, którzy chcieli go zagłuszyć swoim szumem. Absurdalne żądania, by ciągle powtarzał to, co powiedział w innych przemówieniach, pokazały, że cokolwiek by powiedział, nie byłoby przyjęte z zadowoleniem.
Dialog zapewne jest możliwy, ale zakłada on wzajemność. Inaczej może powstać tylko szum, z którego nikt niczego nie zrozumie. Nie dajmy się więc przestraszyć i nie dajmy sobie wmówić, że mamy tylko słuchać i nie mówić całej prawdy, by nie narazić się na społeczną niepoprawność. Bądźmy wszyscy mądrzy jak Amos.

Ks. dr Jacek Stefański urodził się w 1966 r. w Izraelu. W 1982 r. wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1994 r. w Camden (New Jersey) i pracował na terenie diecezji Camden jako wikariusz oraz kapelan szpitalny. W 2000 r. wyemigrował do Polski i został kapłanem diecezji kaliskiej. Pracę duszpasterską rozpoczął jako wikariusz w parafii pw. św. Antoniego Padewskiego w Ostrowie Wielkopolskim. W 2004 r. został mianowany ojcem duchownym kleryków w Wyższym Seminarium Duchownym Diecezji Kaliskiej, gdzie pełni również funkcję wykładowcy Pisma Świętego oraz języka hebrajskiego. Należy do Stowarzyszenia Biblistów Polskich.